pó(ł)ki

n a n o w o
mebluję
przenoszę okno
na inną ścianę
wzrok
Próbuję się z
ociężałymi
(umysłowo)
regałami
zmieniam ich punkt
(do)widzenia

nie pamiętam jak się nazywam

napewno nie pamiętasz kiedy mówił nam przy wódce
żeby wyrwać jego proste, chamskie, prostackie, popędliwe ciało z jego duszy
nie pamiętasz jak spojrzeliśmy na siebie myśląc, że jest pijany i nie wie co mówi
nie pamiętasz jak w jednym czasie mieliśmy wspólne myśli

napewno nie pamiętasz kiedy mówił nam przy wódce
żeby pozwolić mu odejść, odetchnąć i poprostu: żyć
nie pamiętasz naszych prześmiewczych spojrzeń, naszych wspólnych myśli - które jak raz degradowały go do poziomu naszego przeegzaltowanego natchnienia

napewno zapomniałeś
że piliśmy do lustra

A jak Alfabet

W jego niezapominaj-ni(c)ku
Wiele wpisów
Zielonym atramentem
Drżącą naiwnie dłonią pisanych
Wiele wpisów
U Twierdza-ją w przekonaniu: żyjmy przy jaźni
Od jutra.

Na pokład wdarła się woda
Jest post
A mój pokład (miłości) kompletnie zalany…

Polowanie na mameluka!!!

Włóczykij przez całe swoje życie tęsknił za tym, by móc pozdzierać tablice, które zabraniały wszystkiego, co było mu miłe - teraz więc drżał z zapału i oczekiwania. Zaczął od ''PALENIE WZBRONIONE''. Potem zaatakował ''SIEDZENIE NA TRAWIE WZBRONIONE''. Następnie rzucił się na ''ZABRANIA SIĘ ŚMIAĆ I GWIZDAĆ'', a w końcu ''SKAKANIE WZBRONIONE'' poleciało daleko przez park.
Leśne dzieci patrzyły na niego z coraz to większym i większym zdziwieniem. W końcu uwierzyły, że robi to wszystko po to, aby je uratować. Wyszły z piaskownicy i otoczyły go kołem.
-Idźcie do domu, dzieci!-powiedział Włóczykij- Idźcie, gdzie chcecie!
Ale dzieci nie odchodziły, dreptały za nim wszędzie. Kiedy ostatnia tablica stanęła na nosie, a Włóczykij podniósł swój plecak, by ruszyć w dalszą drogę, nie odstępowały go nadal.
-A sio dzieci!-zawołał Włóczykij-Idźcie do domu, do mamy!
-A może one wcale nie mają mamy?- pisnęła Mi
-Ale ja nie jestem przyzwyczajony do dzieci!-zawołał przerażony Włóczykij- Nie wiem nawet, czy je lubię!
-Ale one ciebie lubią!-zachichotała Mi
Włóczykij spojrzał na milczącą,pełną podziwu gromadkę wokół swoich nóg.
-Jakby mało było tego że mam ciebie- powiedział- No, dobrze, chodźcie! Ale to się źle skończy!

I ruszył przez łąki, ponuro rozmyślając nad tym co zrobi, gdy drepcząca za nim gromadka małych poważnych dzieci będzie głodna, przemoczy nogi, lub dostanie bólów żołądka.

THE WORLD IS A WAMPIRE

migdałowe cukierki bez smaku
najstarsi pamiętają jak byłyście kiedyś boginiami, jak sławili was i wyznawali jak wydawane z waszych gardeł przepon krtani i innych dzwiękonasladowczych dzwiękotwórczych organelli
tatuowały wtedy, skromne, lecz własne płaty, przysadki i móżdżki
wiem co mówię mam 24
pamiętam jak z samego patrzenia na was byłam na bezdechu

inie mogę przeboleć że teraz jesteście wytwórcami takiej hały: hau hau hau


nie możesz zagryźć - to nie szczekaj